Ankara'da sonbahar



Ankara sonbaharda daha güzelmiş
Ağaçların yaprakları henüz dökülmemiş ama sararmış
Gökyüzü adeta kararmış
Hüzünlü bir sonbahar günü Ankara'da aşık olmak varmış


Oğuz Ağca / 19 Ekim 2013

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Almanya'dan Mektup Var (3)

Resim
Sevgili anneciğim, Satırlarıma başlamadan önce selam eder ellerinden öperim. Nasılsın iyi misin anne? Biz çok iyiyiz. Biz çok rahatız burada, seni çok özledik burada. Biz burada okula gidiyoruz.Resim çektirdik sana göndereceğiz. Anne sana yine yazacağız. Yine söylüyorum sen hiç üzülme. Anne Cengiz diyor ki, ben annemi çok özledim. Hadi anne hoşçakal. Resimdeki büyük adam dedem oluyor. Buradaki annemin babasıdır. Oğuz Oğuz'un ve Cengiz'in dedesiyim ben . Kızım çocukları hiç merak etme. Pek emniyetteler. Hepinize selam ederiz. Acele cevap bekleriz. Altına imza atıyorum Oğuz'u dedesi Hoşçakalın. Kadir Akbey Pazartesi 5.10.1987
Devamı

Türk Lolita'nın kayıp hikayesi (2)

Resim
Neslihan, banyodan çıkıp mutfağa gitti. Fincanına kahve döktü. Şeker katmazdı, biraz süt döker hepsi o kadar. Kahvesini yudumlarken akşamdan sardığı sigaralardan birini yaktı. Aklına annesi geldi tekrar. ‘’Lanet olsun senin gibi anneye!’’ dedi farkında olmadan sesli bir biçimde. Neslihan henüz on üç yaşındayken Serkan diye bir erkek arkadaşı olmuştu. Nasıl olmuşsa annesinin bu durumdan haberdar olmuştu. Büyük olay çıkarmıştı. On üç yaşında bir kızın flörtünden nolurdu diye düşündü. Bunun için evde büyük fırtınalar koparmaya değer miydi? O günden sonra Neslihan diye seslenmiyordu annesi kendisine. Kız Orospu diye çağırıyordu sürekli. Neslihan bu aşağılanmayı hazmedemiyordu. Odasına çekilip yorganın altında saatlerce ağladığı oluyordu. Bir anne nasıl bu kadar acımasız olabilir diye düşünmekten kendini alıkoyamıyordu. Neslihan doğuştan esmer tenliydi. Annesi, bu baba tarafına çekmiş diye dışlıyordu adeta onu. Oysa ablası Gülhan öyle miydi? O annesinin beyaz tenli meleği
Devamı

Atatürk ve Ben

Resim
  Geçmişimde beni rahatsız eden pek fazla bir şey yok diye düşünüyorum. Ancak sadece bir şey için kendi kendime kızdığım oluyor. O da şudur ki; Atatürk'e karşı önyargılı olduğum yıllar. Hele hele bugünün Türkiye'sinden baktığım zaman geçmişimin bu dönemi için gerçekten çok hayıflanıyorum. İnsan ideolojik saplantılarından kurtulduğu an, düşüncesi gelişiyor ve değişiyor. Kırk yıldır aynı düşüncedeyim gibi sözler sadece ve sadece aptalların savunacağı bir şeydir. Türk insanı akıl ile inanç arasında sıkışıp kalmış. Bu bir logos - mitos savaşı. Atatürk'ün en büyük derdi bu milletten logosçu bir toplum yaratmaktı. Çökmüş bir imparatorluktan yeni bir ulus devleti yaratırken neden bu kadar sert geçişler yaptığını anlayamıyordum. Bugün ise bu sert denilen geçişlerin bile yetersiz olduğunu görebiliyorum. Kim ne derse desin, Kemalizm bir aydınlanma hareketidir. Peki ya, hal böyleyken Atatürkçü düşünce neden toplumun genelinde karşılık bulmadı? Kimse inkar etmesin; İslam'i kesimde
Devamı