Unutmak zordur unutamayanlar iyi bilir
Unutmak zordur unutamayanlar iyi bilir.
Tıpkı bir gölge gibi insanı hiç terk etmeyen bir histir unutamamak.
Bunu okuyan kişi; Belki seni tanımıyorum...Şu an kiminle nerede neler yapıyorsun bilmiyorum.. Ama tek bildiğim; Bu dünyada yaşayan herkes gibi senin de unutamadıkların oldu.
Unutulmayan aslında anılardır.
Yaşanılan güzel günlerdir.
Khalil Gibran şöyle der;
Birine çarpılmak bir dakika sürer, beğenmek bir saat ve sevmek bir gün... ancak birini unutmak bir ömür.
Gün geçse, ay geçse yıl geçse hatta koca bir ömür geçse de unutulmuyor bazı şeyler.
O her neyse unutamadığın, ondan kaçabilirsin belki ama anılarından asla kaçamazsın.
İnsan sevdiğini veya bazende acı yaşanmışlıkları unutamaz, unutmuş gibi yapar.
Zaman gelir yorulur ve vazgeçer bile ama asla unutmaz.
Unuttum sanırsın.
Kafandaki her şeyi sildin zannedersin.
Ama o unuttuğunu sandığın şey, karşına bir gün aptal bir cümlenin içinde yer alarak mideye giren kramplar şeklinde tekrar zihinde canlanır.
Unutamamak... Uzaklığın çok, zamanın fazla, benliğin değişmiş ve engellerin katlanmış olmasına rağmen kalbin atmaya devam etmesi.
Unutamamak... Kişiyi hep aynı noktada tutmayı başaran hissiyat. Zamanın ilaç olamadığı durumlardan biri.
Unutamamak... Kalbini yerinden söküp okyanusa fırlattıracak kadar canını yakan bir durumda bile elinden bir şey gelmemesi.
İnsan unutamadığı zaman dönüp dolaşıp aynı noktaya gelir.
Bu sonsuz döngünün içinden çıkamayız.
Zaman akıp gitse bile, yaşlanıp hafızamız zayıflasa bile, ruhumuza işlenmiş öyle insanlar veya öyle olaylar var ki, istesek de unutmayı başaramayız.
O ilk heyecan, kalbinin yerinden fırlayacak gibi çarpması, o ilk öpücük, o ilk dokunuş, ilk sabahlayışımız, ilk kavgamız, ilk göz yaşın, yudumladığımız kahvenin o ilk tadı...
Unutulmuyor işte...
Her sabah kalktığında hepsini itinayla hatırlarsın.
Her gece yattığında bütün o anıları uykuna yaren edersin.
Unutamazsın..
Mutlaka anımsatan bir şey çıkar karşına.
Dolabı karıştırırken gömleğini görürsün, çekmecende bir tutam saç teli eline gelir.
Artık her şey akıldadır, gözdedir ve hayaldedir....
Acı hakimdir...
Tıpkı bir gölge gibi insanı hiç terk etmeyen bir histir unutamamak.
Bunu okuyan kişi; Belki seni tanımıyorum...Şu an kiminle nerede neler yapıyorsun bilmiyorum.. Ama tek bildiğim; Bu dünyada yaşayan herkes gibi senin de unutamadıkların oldu.
Unutulmayan aslında anılardır.
Yaşanılan güzel günlerdir.
Khalil Gibran şöyle der;
Birine çarpılmak bir dakika sürer, beğenmek bir saat ve sevmek bir gün... ancak birini unutmak bir ömür.
Gün geçse, ay geçse yıl geçse hatta koca bir ömür geçse de unutulmuyor bazı şeyler.
O her neyse unutamadığın, ondan kaçabilirsin belki ama anılarından asla kaçamazsın.
İnsan sevdiğini veya bazende acı yaşanmışlıkları unutamaz, unutmuş gibi yapar.
Zaman gelir yorulur ve vazgeçer bile ama asla unutmaz.
Unuttum sanırsın.
Kafandaki her şeyi sildin zannedersin.
Ama o unuttuğunu sandığın şey, karşına bir gün aptal bir cümlenin içinde yer alarak mideye giren kramplar şeklinde tekrar zihinde canlanır.
Unutamamak... Uzaklığın çok, zamanın fazla, benliğin değişmiş ve engellerin katlanmış olmasına rağmen kalbin atmaya devam etmesi.
Unutamamak... Kişiyi hep aynı noktada tutmayı başaran hissiyat. Zamanın ilaç olamadığı durumlardan biri.
Unutamamak... Kalbini yerinden söküp okyanusa fırlattıracak kadar canını yakan bir durumda bile elinden bir şey gelmemesi.
İnsan unutamadığı zaman dönüp dolaşıp aynı noktaya gelir.
Bu sonsuz döngünün içinden çıkamayız.
Zaman akıp gitse bile, yaşlanıp hafızamız zayıflasa bile, ruhumuza işlenmiş öyle insanlar veya öyle olaylar var ki, istesek de unutmayı başaramayız.
O ilk heyecan, kalbinin yerinden fırlayacak gibi çarpması, o ilk öpücük, o ilk dokunuş, ilk sabahlayışımız, ilk kavgamız, ilk göz yaşın, yudumladığımız kahvenin o ilk tadı...
Unutulmuyor işte...
Her sabah kalktığında hepsini itinayla hatırlarsın.
Her gece yattığında bütün o anıları uykuna yaren edersin.
Unutamazsın..
Mutlaka anımsatan bir şey çıkar karşına.
Dolabı karıştırırken gömleğini görürsün, çekmecende bir tutam saç teli eline gelir.
Artık her şey akıldadır, gözdedir ve hayaldedir....
Acı hakimdir...
Ona ait attığın bir eşya bu kadar değerli olmasaydı keşke, silinen mesajlar bu kadar özlenmeseydi keşke.
Unutulsaydı kolayca keşke.
Ama unutunca dayanabilir mı insan hiçliğe?
Yorumlar
Yorum Gönder