İnsan şükretmesini bilmiyor

Kalem dertlidir yazar, dil sevdalıdır söyler.

Başımıza bir iş geliyor hemen karamsarlığa kapılıyoruz, bu durumun tek bizim başımıza geldiği hissine kapılıyoruz adeta.
Bir arkadaşım vardı..
Bundan yıllar önce, kendince eğri bulduğu burnunu tek sıkıntısı olarak görüyordu.
Gerçekten de tek sıkıntısı bu olduğu için bu durumu büyüttükçe büyütüyordu.
Gitti operasyon geçirdi, daha mutlu mu oldu?
Hayır!

Düşünün;
El ayağı var, sağlık sorunu yok, işi gücü var, başını sokacağı bir evi var, sevdikleri etrafında ama şükretmesini bilmiyor.
Ya da şöyle diyelim; yeterince şükretmesini bilmiyor.
Bu hepimiz için geçerli.
Ne yapıp ne ediyoruz, kendimizi şükretmekten alıkoyuyoruz.
İnsan yediği lokmaya, aldığı nefese, içtiği suya şükretmeli.
Çevresine bakıp,ülkesinin bir Suriye, bir Irak, Libya gibi olmadığı için şükretmeli.

Allah'a verdikleri her şey için sonsuz şükürler olsun!

Şükürler olsun, bu Kasım ayının son gününde bu notu da düşebildik.