Kendime ne diyeceğim

Unutamadığım, her izlediğimde içimin gittiği bir sahne.

Çıkmıyor aklımdan bu sahne.

Her seferinde  öyle doluyor ki gözlerim biri dokunsa şelale misali yeşil denize yol olur göz yaşlarım.

Her insanın kendi hatalarıyla yüzleşecebileceği bir sahne.

Hayat durduğu yerde durmuyor.

Hayat öyle bir şey işte! En ufak bir hatayı affetmiyor.

Yaptığın ufak bir hata bütün hayatına mal oluyor.

Bir bakıyorsun her şeyler elinden kayıp gidiyor.

Senin söylemeye kıyamadığın şeyleri bir bir yüzüne söylerler. Karşılarına cayır cayır yanarsın de sesini çıkartamazsın.

İnsanlar senin acılarını ancak senin anlattığın kadar biliyor. Daha ötesi yok.

Sonra aradan zaman geçiyor, ne olduğun yere ait hissediyorsun kendini ne de gitmek istediğin yere dair bi fikrin var.

Özlediğin biri var ama yapabileceğin hiçbir şey yok.

Bazen de seni  taciz eden, üstünde hak iddia eden, suçlayıp duran hatıraların saldırısı altında hissedersin kendini.

 Bunları neden yazdığımı bilmiyorum izlediğim bu sahnenin tılsımı olsa gerek