Özledim

Özledim...

Bazen özlemeyi özler insan.

Özlemek, en olmadık zamanlarda karşınıza çıkan tehlikeli bir eylem.

Aynı anda hem sıkıntı hem de bir hedef sağlamasından ötürü umut yaratan ruh hali.

Özlem duygusu öyle bir şey ki;

Güvenle yattığını sandığın bir anda, usulca ruhuna sokulup, senden habersiz oralara yığılmış cephanelikleri 

birer birer ateşleyiveriyor.

Sarsılarak uyanıyorsun. 

Hayatında olmayan birini hayatına almak, ona dokunmak, onun sesini duymak için kıvranırken buluveriyorsun kendini. 

Özlemek, o yakıcı istek...

Özlediğin ise çok uzaklarda..

Bir şey var boğazıma takılan, yutkunamıyorum. 

Bir şeyler var tam boğazımın orta yerinde, seni kaybettiğim gün yine ayrı yere çöken ağırlık gibi.. 

Özlem meğer birazda yutkunamamakmış.

Özlemek...

Yokluğunu hissetmek.

Varlığını istemek.

Bir türlü unutamamak.

Bazen de; gülümsemek, hüzünlenmek, birkaç damla yaş dökmek.

Atilla İlhan'ın dediği gibi;

Ayrılık girdi araya.

Hicrana düştük bugün.